Het is niet te geloven. Op het állerlaatste moment is toch nog een lek geslagen in de capillaire verwarming. Drie weken lang lagen de buisjes op grote rollen en op druk in mijn keuken. In de slaapkamers en woonkamer was deze al aan het plafond geniet, klaar om weg gestuukt te worden. Maar in de keuken lagen de rollen nog aan de zijkant, want zodra ze uitgerold zouden worden zouden ze in de weg liggen. Je kan er immers niet overheen lopen want dan gaan ze kapot. En drie weken lang ging dat goed, hoewel er overheen gestapt werd, tegenaan gestoten werd en af en toe per ongeluk ook op gestaan werd.
Maar eindelijk was het dan zover. De plafonds waren allemaal glad gestuukt door de stukadoor. Dat ziet er nu prachtig strak uit, en de verwarmingsbuisjes zijn veilig en aan het zicht onttrokken. Nu was de vloer in de keuken aan de beurt. Voorzichtig werden de matten uitgerold en vast gespijkerd. Dit was nodig omdat de veerkracht van de kunststof buisjes anders de boel weer zou terug rollen, terwijl ze in een dun laagje egaline weggewerkt moeten worden. Ook leerde mijn ervaring uit de badkamer dat de egaline zwaarder is dan de buisjes. En dat de buisjes dan naar het oppervlakte gaan drijven. Spijkeren was dus nodig. En ook dit gebeurde zonder ongelukken.
Een rondje telefoneren leerde dat vanwege het aantrekken van de bouw er geen bedrijf gevonden kon worden dat binnen twee weken mijn vloer kon gieten. Dus moest ik het zelf doen. Emmer voor emmer droeg ik de egaline naar binnen om deze uit te gieten en glad te strijken. Het ging prachtig. Maar toen ik bijna klaar was, ik moest nog een klein stukje, sloeg het noodlot toe. Een bezem die tegen de wand stond viel om, en de steel stuiterde precies op een buisje van de vloerverwarming.
PATS. Foute boel, water spoot naar buiten en ik dook erop om het bewuste buisje vast te pakken nu ik nog kon zien welke lek was. Een telefoontje naar De Witte De Witte, de installateur, leverde gelukkig op dat we de spullen konden lenen om het gat te dichten. Na het systeem weer op druk te hebben gebracht bleek het gat gedicht en konden we het laatste stukje vloer ook vol gieten. En nu is alles eindelijk weggewerkt en veilig. Maar wat baalde ik van dat laatste moment.
Nu is alles klaar om verder afgewerkt te worden. Al mijn vrije tijd gaat daarin zitten. Het stuken met leemstuc gaat steeds beter en sneller. Eerst breng ik nu een basislaag op, om straks de verschillende ruimtes en muren hun kleur te geven met een tweede laag. Interessant is dat ik verschillende reacties krijg op mijn keuze voor leemstuc. De ene vraagt of dat niet wat ouderwets is en waarom ik ervoor heb gekozen, terwijl een ander vraagt of dit iets nieuws is. In antwoord op beide vragen: het is ouderwets. Het is zelfs een van de oudste bouwmaterialen bekend en werd al in de steentijd gebruikt. Ik kies voor dit materiaal omdat het een volledig natuurlijk, vochtregulerend en warmtebufferend materiaal is. En zo meewerkt aan een gezond en comfortabel binnenklimaat.
Om diezelfde reden (gezond en comfortabel binnenklimaat) heb ik binnenkort een afspraak om tapijt uit te zoeken voor in de slaapkamers. Ik vind het fijn om in de slaapkamer een zachte warme vloerbedekking onder mijn (blote) voeten te hebben. En voor mijn kinderen die op de grond spelen is het ook prettig. Ik kies daarbij voor AirMaster omdat het fijnstof bindt, waardoor de binnenlucht schoner en gezonder wordt. Daarnaast levert tapijt een akoestisch beter klimaat op omdat er minder geluid weerkaatst wordt.
Het zijn de laatste loodjes. Ik ben al bijna door mijn vakantiedagen heen en de afwerking kost altijd meer tijd dan je denkt. Maar het eind is in zicht. Nog even hard doorwerken.
Bas Hasselaar is projectmanager bij SBRCURnet en is momenteel bezig met de realisatie van een eigen Active House in Den Haag: Erasmushove.
